I like weaving because weaving is a long process. It is a process because transformations occur. Hairy twisted material transforms into a construction with a specific order. Orders can vary, though none contradicts the binary buildup of matter. The material wraps around the warp threads, creates intersections with them, and is then beaten, sometimes with great force. A bobbin or special beater is used for this.

Recently I saw a documentary about weavers from Iran. One of them explains to the camera the significance of the beater and why they attach pieces of metal to it, which clatter noisily when beating - this disrupts the silence or other rhythms, creating for a moment a new rhythm, a finishing rhythm, a rhythm that is a period for the entire row of knots. In the corner sits a guy beating out tempo with a stick; to this rhythm the women tie their knots. I liked this fragment, though I rarely weave in such silence or rhythms, usually I deafen myself with noise in headphones.

I'm not entirely convinced by weaving as a kind of intellectual activity, though I appreciate artists who worked that way, e.g. Archie Brennan. I'd like to weave like him someday, though I know I lack the patience. It would require directly musical practice, daily exercises and training discipline. And yet I enjoy inventing new things in this style (perhaps more conceptual). ^*

I usually improvise. I'm drawn to the thought of weaving people starting from feet upward. Inventing a foot on the fly with all its veins. The whole thing would drift apart in a wonderfully brutal way, and the fact that you never see the totality of what you're working on could lead to unintended effects and an otherworldly elongated torso.

Weaving can be painting, sculpture, music, program and a loud opera simultaneously.

I also like the fact that I can't correct what I've already done - though lately I increasingly sew something on. It's a completely different kind of correction than the one used by a painter when they repaint a fragment of a painting. By sewing onto the fresh tissue of the tapestry I add to it a bit of new dimension, it's still constructing a certain kind of physicality from raw material.

When I weave I get a chance to build an organism, my fabrics often have their own organs, enabling them to exist on previously inaccessible planes. With the moment of cutting the warp a new shaggy world appears.

Currently I'm focusing on learning as much as possible about various technical aspects of tapestry and properties of used materials, so that during weaving I no longer think about them, so that the whole happens spontaneously like jazz improvisation.

I like weaving, though often I don’t. I don’t like it when it just won’t go - but then, once it starts to go, and once it is going, there’s nothing better. Often you have to un-weave something, unclog a blockage, solve a knot, and sometimes – rarely - cut out a thread at the root. After something like that - full of self-reproach – again I laboriously arrange thread after thread - gently tapping it with a little piece of wood.

^* One can imagine a tapestry in which various textures permeate one another to form some little image, and the textures—rather than dots or squares—could themselves be simple rules, for instance: a bobbin that every n-th warp thread performs a movement like “2 to the right, 3 to the left, 2 to the right, and again...” the whole thing woven line by line (with the condition that when you reach the edge, the direction of each step reverses). The weaver executing a program in this way. A generative tapestry.

Lubię tkać, ponieważ tkanie jest długim procesem. Jest procesem ponieważ zachodzą przemiany. Zamienia się włochate skręcone tworzywo w konstrukcję o określonym porządku. Porządki mogą być różne, choć żaden nie sprzeciwia się binarnemu narastaniu materii. Tworzywo oplata nitki osnowy, tworzy z nimi przecięcia, a następnie zostaje ubite, niekiedy z wielką siłą. Używa się do tego szpulki albo specjalnego ubijaka.

 Niedawno widziałem dokument o tkaczkach z Iranu. Jedna z nich wyjaśnia przed kamerą znaczenie ubijaka i to, dlaczego dołączają do niego kawałki metalu, które przy ubijaniu brzęczą hałaśliwie – zaburza to ciszę lub inne rytmy, tworząc na chwilę nowy rytm, rytm wykańczający, rytm będący kropką dla całego rzędu węzełków.  W kącie siedzi dziad wybijający tempo kijem; do tego rytmu baby wiążą swoje supełki. Podobał mi się ten fragment, choć sam rzadko tkam w takiej ciszy lub rytmach, zazwyczaj ogłuszam się szumem w słuchawkach.

Nie do końca przekonuje mnie tkanie jako rodzaj czynności intelektualnej, choć doceniam twórców którzy się tym zajmowali, np. Archie Brennan. Chciałbym kiedyś tkać tak jak on, choć wiem, że brakuje mi cierpliwości. Wymagałoby to praktyki wprost muzycznej, codziennych ćwiczeń i trenowania dyscypliny.  A jednak bawi mnie wymyślanie nowych rzeczy w tym stylu (może bardziej konceptualnym). ^*

Zazwyczaj improwizuję. Pociąga mnie myśl utkania ludzi zaczynając od stóp do głów. Wymyślanie stopy w biegu ze wszystkimi jej żyłami. Całość rozjechałaby się w cudownie brutalny sposób,  a fakt, że nigdy nie widać całości nad którą się pracuje, mógłby doprowadzić do niezamierzonych efektów i nieziemsko wydłużonego tułowia.

Tkanie może być malarstwem, rzeźbą, muzyką, programem i krzykliwą operą jednocześnie.

Lubię też fakt, że nie mogę poprawić tego, co już zrobiłem - choć ostatnio coraz częściej cos naszywam. To zupełnie inny rodzaj korekty niż ten stosowany przez malarza kiedy przemalowuje fragment obrazu. Naszywając na świeżą tkankę gobelinu dodaję mu trochę nowego wymiaru, to wciąż konstruowanie pewnego rodzaju fizyczności z surowego materiału.

Tkając mam okazję zbudować organizm, moje tkaniny często mają swoje własne narządy, umożliwiające im zaistnienie na niedostępnych wcześniej płaszczyznach. Z momentem przecięcia osnowy pojawia się nowy kosmaty świat.

Obecnie skupiam się na nauczeniu się jak najwięcej o różnych techniczych aspektach gobelinu i właściwości używanych materiałów, tak, żeby podczas tkania już o nich nie myśleć, żeby całość wydarzała się spontanicznie jak improwizacja jazzowa.

Lubię tkać, choć często tego nie lubię. Nie lubię jak mi ‘nie idzie’ – ale potem jak już zaczyna wy-chodzić i kiedy już chodzi - to nie ma nic lepszego. Często trzeba coś od-tkać, odetkać zator, rozwiązać supeł, rzadko – wyciąć wątek w pień. Po czymś takim - pełen wyrzutów do samego siebie – znowu mozolnie układam nitkę za nitką - delikatnie pukając w nią drewienkiem.

^{*  Można wyobrazić sobie gobelin w którym rozmaite tekstury przenikają sie tworząc jakiś obrazek, teksturami zamiast kropek lub kwadracików mogłaby być prosta zasada, np. szpulki co n-ta nitka osnowy wykonujące ruch typu – 2 w prawo 3 w lewo 2 w prawo i od nowa...  całość tkana linia po linii (z warunkiem, że jeśli dojdzie się do brzegu kierunek każdego kroku odwraca się. ) Tkacz wykonujący w ten sposób program. Gobelin generatywny.}