I like weaving because weaving is a long process. It is a process because transformations occur. Hairy twisted material transforms into a construction with a specific order. The orders can vary, though none contradicts the binary growth of matter. The material wraps around the warp threads, creates intersections with them, and is then beaten, sometimes with great force. A bobbin or a special beater is used for this.

Recently I saw a documentary about weavers from Iran. One of them explains to the camera the meaning of the beater and why pieces of metal are attached to it, which clatter noisily when used - disturbing the silence or the background commotion and creating, for a moment, a new rhythm, a finishing rhythm, a rhythm that becomes a period for the entire row of knots. In the corner sits a guy beating out the tempo with a stick; to this melody women tie their little knots. This fragment appealed to me, though weaving rarely happens for me in such silence or rhythms - usually I deafen myself with noise in headphones.

Typically the work is improvised. The thought of weaving people from the feet upward is tempting - inventing a foot on the run with all its veins. The whole thing would fall apart in a wonderfully brutal way, and since that you never see the totality of what you're working on could lead to unintended effects and an otherworldly elongated torso.

Weaving can be painting, sculpture, music, a program, and a loud opera at the same time.

The fact that what has already been done cannot be corrected also appeals to me - though lately, more and more things get sewn on. This is a completely different kind of correction than the one a painter uses when repainting a fragment of a picture. By sewing onto the fresh tissue of the tapestry, a bit of new dimension is added; it is still the construction of a kind of physicality from raw material.

While weaving there is a chance to build an organism; the fabrics often have their own organs, allowing them to exist on planes previously inaccessible. With the moment of cutting the warp, a new shaggy world appears.

Nowadays my focus is on learning as much as possible about various technical aspects of tapestry and the properties of the materials used, so that during weaving there is no need to think about them anymore - so that the whole thing happens spontaneously, like jazz improvisation.

I like weaving, but often not. When things “don’t go,” there is dislike - but then, once it starts going, and once it does go, there is nothing better. Often something must be un-woven, a blockage unclogged, a knot solved, and rarely - a thread cut down to the root. After something like this - full of reproach toward myself - the slow arranging of thread after thread begins again, gently tapping it with a small piece of wood.

Lubię tkać, ponieważ tkanie jest długim procesem. Jest procesem ponieważ zachodzą przemiany. Zamienia się włochate skręcone tworzywo w konstrukcję o określonym porządku. Porządki mogą być różne, choć żaden nie sprzeciwia się binarnemu narastaniu materii. Tworzywo oplata nitki osnowy, tworzy z nimi przecięcia, a następnie zostaje ubite, niekiedy z wielką siłą. Używa się do tego szpulki albo specjalnego ubijaka.

Niedawno widziałem dokument o tkaczkach z Iranu. Jedna z nich wyjaśnia przed kamerą znaczenie ubijaka i to, dlaczego dołączają do niego kawałki metalu, które przy ubijaniu brzęczą hałaśliwie – zaburza to ciszę lub zamieszanie w tle, tworząc na chwilę nowy rytm, rytm wykańczający, rytm będący kropką dla całego rzędu węzełków.  W kącie siedzi dziad wybijający tempo kijem; do tej melodii baby wiążą swoje supełki. Podobał mi się ten fragment, choć sam rzadko tkam w takiej ciszy lub rytmach, przeważnie ogłuszam się szumem w słuchawkach.

Zazwyczaj improwizuję. Pociąga mnie myśl utkania ludzi zaczynając od stóp do głów. Wymyślanie stopy w biegu ze wszystkimi jej żyłami. Całość rozjechałaby się w cudownie brutalny sposób, a to, że nigdy nie widać całości nad którą się pracuje, mógłby doprowadzić do niezamierzonych efektów i nieziemsko wydłużonego tułowia.

Tkanie może być malarstwem, rzeźbą, muzyką, programem i krzykliwą operą jednocześnie.

Lubię też fakt, że nie mogę poprawić tego, co już zrobiłem - choć ostatnio coraz częściej cos naszywam. To zupełnie inny rodzaj korekty niż ten stosowany przez malarza kiedy przemalowuje fragment obrazu. Naszywając na świeżą tkankę gobelinu dodaję mu trochę nowego wymiaru, to wciąż konstruowanie pewnego rodzaju fizyczności z surowego materiału.

Tkając mam okazję zbudować organizm, moje tkaniny często mają swoje własne narządy, umożliwiające im zaistnienie na niedostępnych wcześniej płaszczyznach. Z momentem przecięcia osnowy pojawia się nowy kosmaty świat.

Obecnie skupiam się na poznawaniu różnych techniczych aspektów gobelinu i właściwości używanych materiałów, tak, żeby podczas tkania już o nich nie myśleć, żeby całość wydarzała się spontanicznie jak improwizacja jazzowa.

Lubię tkać, choć często tego nie lubię. Nie lubię jak mi ‘nie idzie’ – ale potem jak już zaczyna wy-chodzić i kiedy już chodzi - to nie ma nic lepszego. Często trzeba coś od-tkać, odetkać zator, rozwiązać supeł, rzadko – wyciąć wątek w pień. Po czymś takim - pełen wyrzutów do samego siebie – znowu mozolnie układam nitkę za nitką - delikatnie pukając w nią drewienkiem.